Τραγανά, νόστιμα, πανεύκολα τηγανητά κολοκυθάκια με το ... αυτόματο κουρκούτι!!

Κολοκυθάκια τηγανητά

Μια καλοκαιρινή ιστορία γύρω από ένα τηγάνι

και κολοκύθια χωρίς ρίγανη!

Χιλιάδες συνταγές υπάρχουν για τηγανητά κολοκυθάκια. Με κουρκούτι, χωρίς κουρκούτι, βρεγμένα ή στεγνά, χοντρούτσικα, λεπτά ή λεπτότερα. Σε τι διαφέρει αυτή η συνταγή; Το κυριότερο είναι ότι γίνονται εξαιρετικά τραγανά αλλά ταυτόχρονα νιώθεις το κολοκύθι όταν τα τρως. Το πρακτικότερο είναι ότι δεν χρειάζεται κουρκούτι, η προετοιμασία είναι πανεύκολη και πρέπει να γίνει νωρίτερα ώστε να μην είμαστε ταυτόχρονα με την κουτάλα στο ένα χέρι και να αλευρώνουμε με το άλλο. Με το άλλο χέρι μπορούμε να κρατούμε το ποτήρι με τη μπύρα και να τσιμπάμε τα κολοκυθάκια που ήδη τηγανίσαμε, ίσως και να τα προστατεύουμε από την υπόλοιπη παρέα αν θέλουμε τελικά να φθάσουν στο τραπέζι. Υπό την προϋπόθεση βεβαίως ότι θα γλυτώσουν από εμάς του ίδιους!!

Αυτά τα κολοκυθάκια συντροφεύουν τα περισσότερα μεσημέρια των τελευταίων μου καλοκαιριών. Συνήθως είναι φρεσκοκομμένα από το μπαξέ της Κυραννίκας (=κυρά + Αννίκα), της μάνας μου δηλαδή και φυσικά και η συνταγή είναι δική της. Η εμπειρία μου μού λέει να υπολογίσετε τη διπλάσια ποσότητα από αυτή που νομίζετε ότι χρειάζεται για να προλάβουν να φθάσουν στο τραπέζι!

Έχει μεγάλη σημασία η αναλογία του αλατιού μέσα στο αλεύρι. Στην πραγματικότητα το αλάτι παίζει τον κεντρικό ρόλο αφού είναι αυτό που όχι μόνον νοστιμίζει τα κολοκυθάκια μας αλλά συμβάλλει στη δημιουργία του “αυτόματου” κουρκουτιού και στην τραγανότητα των κολοκυθακίων.

Με άλλα λόγια το αλάτι θα τραβήξει υγρά από το κολοκύθι που με σειρά τους θα υγράνουν το αλεύρι και έτσι θα έχουμε ένα πεντανόστιμο κουρκούτι από το υγρό του ίδιου του κολοκυθιού, στην σωστή αναλογία  κουρκουτιού-κολοκυθιού που ταυτόχρονα θα είναι γερά κολλημένο πάνω στο κολοκύθι και δεν απορροφά πολύ λάδι κατά το τηγάνισμα. Πολύ εύκολο για να είναι τόσο νόστιμο, τόσο τραγανό και τόσο όμορφο! Κι όμως είναι.

Και το κυριότερο: μένουν τραγανά ώώώώρα μετά το τηγάνισμα!

Κολοκυθάκια

Αλεύρι γ.ο.χ.

Αλάτι ψιλό σε αναλογία 2 κ.γλ. αλάτι για κάθε κούπα αλεύρι

Λάδι για τηγάνισμα, ελαιόλαδο ή όποιο σπορέλαιο προτιμάτε.

Κόβουμε τα κολοκυθάκια σε φέτες 2-3 χιλιοστών

Πλένουμε τα κολοκυθάκια και τα κόβουμε σε στρογγυλές φέτες 2-3 χιλιοστών πάχους. Μερικοί προτιμούν να τα καθαρίσουν. Αυτή είναι και η μόνιμη διαφωνία με τη μάνα μου. Αν όμως είναι φρέσκα και λεπτόφλουδα είναι κρίμα να τα καθαρίσουμε γιατί η νοστιμιά βρίσκεται στη φλούδα.

Σε μια σακούλα βάζουμε το αλεύρι με το αλάτι με την αναλογία που είπαμε και ανακατεύουμε καλά. Ρίχνουμε τα κολοκυθάκια στη σακούλα (αν είναι πολλά, τότε λίγα-λίγα) και ανακινούμε τη σακούλα να αλευρωθούν καλά.

Σιγά-σιγά το αλεύρι υγραίνεται όλο και περισσότερο

Τα βγάζουμε χωρίς να τα τινάζουμε για να μη φύγει το περιττό αλεύρι και να αραδιάζουμε σε πιατέλα. Δεν πειράζει να καλύπτει το ένα το άλλο. Συνεχίζουμε και με τα υπόλοιπα. Αν χρειαστεί συνεχίζουμε και με δεύτερη σειρά. Γενικά πρέπει τα κολοκυθάκια να έχουν πάνω τους αρκετό αλεύρι. Αφού τα αλευρώσουμε όλα τα αφήνουμε στην άκρη για 45’ – 60’ τουλάχιστον.

Λίγο πριν το τηγάνισμα

Τα κολοκυθάκια θα είναι έτοιμα για τηγάνισμα όταν το αλεύρι της επικάλυψης υγρανθεί τελείως. Να το "αυτόματο" κουρκούτι μας. Εμφανίστηκε μόνο του μετά από λίγη ώρα, φτιαγμένο από το υγρό και τη νοστιμιά του ίδιου του κολοκυθιού.

Το αλεύρι της σακούλας φυσικά δεν το πετάμε. Το κρατάμε και το έχουμε έτοιμο για την επόμενη φορά, συμπληρώνοντας αλεύρι και αλάτι αν χρειάζεται. Αν τυχόν γίνουν μέσα μπαλάκια από το αλεύρι – συνήθως δε γίνονται – το κοσκινίζουμε και το βάζουμε πίσω στη σακούλα.

Σε βαθιά κατσαρόλα βάζουμε μπόλικο λάδι να ζεσταθεί καλά και ρίχνουμε μέσα λίγα-λίγα τα κολοκυθάκια προσέχοντας να μην πέσει η θερμοκρασία του λαδιού. (Επειδή τα τηγανίζω πάντοτε στην ίδια κατσαρόλα μετρώ και ρίχνω πάντοτε το ίδιο αριθμό κολοκυθακίων.) Τα βγάζουμε πάνω σε απορροφητικό χαρτί μόλις αποκτήσουν βαθύ χρυσό χρώμα και καταναλώνουμε κατά βούληση.

Ίσως μερικοί παραξενευθούν από τους σπόρους που φαίνονται να έχουν τα κολοκυθάκια οι οποίοι στο τηγάνισμα γίνονται σκουρότεροι από το υπόλοιπο. Συνηθίζεται να προτιμούμε μικρά κολοκυθάκια για να τηγανίσουμε που δεν έχουν ανεπτυγμένους σπόρους. Προσωπικά μου αρέσουν τα μεγαλύτερα με το σπόρο ήδη σχηματισμένο. Κατά τη γνώμη μου αυτά τα κολοκυθάκια είναι νοστιμότερα αφού στην ουσία είναι ώριμα. Ίσως και να είναι απλώς η ιδέα μου αλλά το καλύτερό μου είναι να ξεχαστεί κάποιο κολοκυθάκι στο μπαξέ και να έχει γίνει αρκετά μεγάλο με πολύ σπόρο μέσα του. Τότε το κόβω εγκάρσια στα δύο, αφαιρώ το σπόρο, το κόβω σε φέτες που έχουν τη μορφή μισοφέγγαρου και το τηγανίζω κανονικά. Γίνεται πολύ όμορφο, νοστιμότατο αλλά ταυτόχρονα δεν πετώ ένα τόσο φρέσκο και υγιεινότατο υλικό!

Ενημέρωση 21.6.2017

Για του λόγου το αληθές: βρήκα στον κήπο δύο κολοκύθια, αφού κολοκυθάκια δεν μπορείς να τα πεις πια, που είχαν μεγαλώσει αρκετά. Όπως ήδη είπαμε δεν τα πετάμε.

Τα κόβουμε εγκάρσια, καθαρίζουμε τους σπόρους,

και τα κόβουμε σε μισοφέγγαρα και αλευρώνουμε.

Τηγανίζουμε όπως ήδη είπαμε. 

Αν σας αρέσουν οι αναρτήσεις μου, μπορείτε να γίνετε μέλος στην ομάδα μου στο Facebook με τίτλο “Κολατσιό!!” (κάντε κλικ εδώ για να τη δείτε) ή να ακολουθήσετε αυτό το ιστολόγιο πατώντας επάνω δεξιά το κουμπάκι που γράφει “Παρακολούθηση”!

Να είστε όλοι καλά και καλά μαγειρέματα!

Αλέκα Νικολαΐδου