Ας μιλήσουμε για μύδια!

Ας μιλήσουμε για μύδια!

Τρία πράγματα έρχονται στο μυαλό μου όταν βλέπω μύδια: ελληνικό καλοκαιράκι και μια βεράντα στη θάλασσα μ’ ένα τραπέζι στρωμένο με ουζομεζέδες, μια μπρασερί κάπου κοντά στη χειμωνιάτικη Grand Place των Βρυξελλών με τις βιτρίνες των ψαρικών στην είσοδο και ένα ζεστό υγρό βράδυ κάπου στο Χονγκ-Κονγκ
σ’ ένα κινέζικο μαγαζί σχεδόν του δρόμου να προσπαθώ παρά την απαγορευτική ταμπελίτσα να φωτογραφίσω τον πάγκο με τα θαλασσινά και να λέω στο εαυτό μου ότι αφού τρώνε και άλλοι δυτικοί ε! ας κάνω το σταυρό μου κι ας φάω κι εγώ. Τι σχέση έχουν όλ ’αυτά; Θα το καταλάβετε εύκολα αν σας πω ότι το εθνικό φαγητό των Βέλγων είναι μύδια. Μου άρεσαν τα μύδια αλλά στο Βέλγιο τα λάτρεψα: σερβίρονται σε μια βαθουλή κατσαρόλα μαγειρεμένα αχνιστά συνήθως με κάποιο λευκό κρασί ή ακόμη και σαμπάνια και συνοδεύονται από μπύρα και τηγανητές πατάτες. Πρόκειται για κύριο πιάτο και όχι για μεζέ, όπως συνηθίζουμε τα αχνιστά μύδια στην Ελλάδα.

Street food στο Χονγκ-Κονγκ
Στο κέντρο ομελέτα με μύδια.

Στη δε νοτιοανατολική Κίνα καταναλώνουν μεγάλες ποσότητες θαλασσινών σε ποικιλία συνταγών, (έμειναν στη γευστική μου μνήμη τα απλά ωμά πασπαλισμένα με μπόλικο -μπόλικο λέμε!- ψιλοκομμένο ξερό σκόρδο μύδια και οι ομελέτες με μύδια). Πίσω στην πατρίδα, συνεχίζω να λατρεύω τα μύδια ως κύριο πιάτο αλλά όχι με τηγανητές πατάτες και μπύρα. Παγωμένο λευκό κρασάκι και δροσερές σαλάτες είναι η συνοδεία τους.

Μύδια και τηγανητές πατάτες,
Chez Leon - Βρυξέλλες

Έχουν κατηγορηθεί αρκετά τα μύδια ότι ανεβάζουν τη χοληστερίνη. Ευτυχώς για μένα τα τελευταία χρόνια οι ειδικοί έχουν αναθεωρήσει αυτόν τον μύθο. Αλλά αν θέλουμε να είμαστε δίκαιοι με τα μύδια πρέπει να αναφέρουμε ότι είναι σημαντική πηγή αντιοξειδωτικών, βιταμινών και καλής ποιότητας πρωτεϊνών, με χαμηλή περιεκτικότητα σε λίπος και θερμίδες και χοληστερίνη. Μπορεί τα μύδια να περιέχουν χοληστερόλη, αλλά είναι πού λιγότερη από άλλα τρόφιμα που δεν έχουν κατηγορηθεί τόσο πολύ. Έτσι μάθαμε ότι 100 γρ. ψίχας μυδιού, που είναι 12 γεμάτα μύδια περίπου έχουν 58 mgr χοληστερόλης ενώ 100 γρ. φέτα έχουν 70 mgr χοληστερόλης (65 γρ. είναι η ελάχιστη ποσότητα για τη μερίδα εστιατορίου) και να μην μιλήσουμε για τον κρόκο του αυγού που έχει 1120 mgr!!! Υπάρχει ακόμη και μερίδα ειδικών που υποστηρίζουν ότι τα μύδια ρίχνουν τη χοληστερίνη. Επιπλέον η ίδια ποσότητα μυδιών περιέχει 17 γρ. πρωτεΐνης υψηλής βιολογικής αξίας, 200 mgr ασβέστιο (όσο το μισό κουπάκι γιαούρτι), 330 mgr φώσφορο (όσο μισό κουπάκι γιαούρτι και πάλι), 7,7 mgr σίδηρο (όσο 100 gr μαγειρεμένου μοσχαρίσιου συκωτιού), αλκαλικά άλατα σε μεγάλο βαθμό που παρουσιάζουν χωνευτικές άλλα και διεγερτικές ιδιότητες. Και όλα αυτά σε μόλις 87 θερμίδες! (πηγή diaitologia.gr )

Σήμερα δεν θα πούμε συνταγή, γιατί ξεκίνησα για μια σύντομη ανάρτηση και αλλού η ζωή με πήγε. Θα πούμε για τα μύδια και τα μυστικά τους, θα εκπλαγείτε πώς μερικά πράγματα είναι αντίθετα από αυτά που ξέρατε! Θα πούμε και δυο-τρία κολπάκια για να μαγειρέψουμε σωστά τα μύδια, να εκμεταλλευτούμε το νόστιμο νεράκι που βγάζουν και να μην καταλήξουμε με μερικά “λαστιχάκια” στο πιάτο μας. Στο τέλος θα πούμε κι δυο κολπάκια πώς να τρώμε τα μύδια ... κομψά!

Τι μύδια αγοράζουμε;

Στην αγορά κυκλοφορούν μύδια σε διάφορες μορφές: φρέσκα με το κέλυφος, φρέσκα χωρίς κέλυφος μέσα σε σακουλάκι ή ταπεράκι, κατεψυγμένα και κονσέρβας.

Μυδοκαλλιέργειες

Φυσικά τα καλύτερα απ΄ όλα είναι τα φρέσκα με το κέλυφος. Στην χώρα μας υπάρχουν αρκετά μυδοτροφεία και ειδικά η Καβάλα υπάρχουν αρκετά. Προσωπικά προτιμώ τα μύδια με το κέλυφος, που τα αγοράζω χύμα στη λαϊκή. Είναι σίγουρα φρέσκα και έχουν κλεισμένη στο κέλυφός τους λίγη θαλασσίτσα που νοστιμίζει τις νοστιμιές μας.

Αρσενικό και θηλυκό μύδι
(φωτογραφία midia.gr)

Η διαφορά στο χρώμα της σάρκας τους μην σας παραξενεύει. Μας μαρτυρά το φύλο των μυδιών: τα λευκά είναι τα αρσενικά και τα πορτοκαλοροζουλί (sic) είναι τα θηλυκά. Αν μάλιστα πετύχετε θηλυκά μύδια πάνω στον οίστρο τους τότε θα δείτε τη σάρκα τους να είναι σκούρα καφέ (χμ! Αυτό το έμαθα, όταν μια μέρα πήρα τηλέφωνο το μυδά μου και τον ρώτησα τι έχουν και είναι τόσο πολύ σκούρα! Νομίζω ότι γελάει ακόμη...)

Πολύ πρακτική λύση για όποιον δεν θέλει να καθαρίζει τα μύδια (αν και δεν είναι δύσκολο, θα δούμε παρακάτω!) είναι τα φρέσκα μύδια σε σακουλάκι. Το νερό που περιέχουν είναι συνήθως θαλασσινό νερό που μπορούμε να το χρησιμοποιήσουμε στο μαγείρεμα. Το καφετί χρώμα προέρχεται από τα ίδια τα μύδια και φυσικά είναι ακίνδυνο.

Για τα κατεψυγμένα δεν μπορώ να σας πω πολλά, είναι συνήθως εισαγόμενα και κατά τη γνώμη μου άγευστα. Αποτελούν όμως μια πρακτική λύση, αφού μπορούμε να τα έχουμε στην κατάψυξη προς άμεση χρήση.

Για τα μύδια σε κονσέρβα; Μα ειλικρινά, είμαστε στην Ελλάδα, τα φρέσκα μύδια πωλούνται παντού, ποιος ο λόγος να πάρουμε σε κονσέρβα προφανώς εισαγωγής;

Διατήρηση μυδιών

Τα μύδια με το κέλυφος διατηρούνται στη συντήρηση του ψυγείου σκεπασμένα με μια βρεγμένη πετσέτα για 3 ημέρες ενώ τα μύδια στο σακουλάκι διατηρούνται στο ψυγείο για 6 ημέρες από την ημέρα της συσκευασίας τους φυσικά!

Τα κατεψυγμένα διατηρούντα στην κατάψυξη μέχρι έξι μήνες.

Καθάρισμα μυδιών

Αν τα μύδια είναι με το κέλυφος, τα ξεπλένουμε σε τρεχούμενο νερό να φύγουν χώματα, φύκια και ακαθαρσίες, τα βάζουμε σε στραγγιστήρι και τα καθαρίζουμε από το λεγόμενο μουστάκι τους τραβώντας το απλώς με μια απότομη κίνηση προς τα κάτω, δηλαδή προς την καμπυλωτή πλευρά όχι τη μυτερή. Το μουστάκι ή γένι ή τρίχα αλλιώς ο βύσσος είναι στην πραγματικότητα το ποδαράκι με το οποίο προσκολλούνται στα βράχια και πρόκειται για μια μια μάζα από σκληρές, σκουρόχρωμες ίνες που προεξέχουν ανάμεσα από τα δύο τμήματα του κελύφους του μυδιού. Δεν είναι επικίνδυνο αν φαγωθεί αλλά σίγουρα είναι πολύ δυσάρεστη αίσθηση και μπορεί να προκαλέσει δυσπεψία. Τα μύδια συνεχίζουν να είναι ζωντανά για περίπου δύο ώρες. Γι’ αυτό και συνεχίζουν να είναι ερμητικά κλειστά.

Το επόμενο βήμα που συνήθως συνίσταται είναι να τρίψουμε τα κελύφη με ένα βουρτσάκι ή με σύρμα της κουζίνας. Πείτε βρωμιάρα αλλά αυτό δεν το κάνω ποτέ. Πώς θα μπορούσα άλλωστε με τις ποσότητες που έχω να καθαρίσω, ειδικά όταν πρόκειται για το κύριο πιάτο; Απλώς τα πλένω καλά εξωτερικά και αυτό είναι όλο. Συνήθως επάνω τους είναι προσκολημένες πεταλίδες που ούτως ή άλλως τις τρώμε ή κάτι μικρούτσικες τρύπιες “κυψέλες” ή άσπρες γραμμές σαν φιδάκια. Αυτοί είναι οι λεγόμενοι επιβιώτες των μυδιών, κυρίως πολύχαιτοι και είναι τελείως ακίνδυνοι για την δημόσια υγεία. (πηγές docplayer.gr: ΕΔΡΑΙΟΙ ΕΠΙΒΙΩΤΙΚΟΙ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΙ ΣΕ ΚΑΛΛΙΕΡΓΟΥΜΕΝΟΥΣ ΠΛΗΘΥΣΜΟΥΣ ΤΟΥ ΚΟΙΝΟΥ ΜΕΣΟΓΕΙΑΚΟΥ ΜΥΔΙΟΥ MYTILUS GALLOPROVINCIALIS ΣΤΟ ΘΕΡΜΑΪΚΟ ΚΟΛΠΟ - Αντωνιάδου Χ. - Βουλτσιάδου Ε. - Rayan A - Δαμιανίδης Π. Χιντήρογλου Χ. Τμήμα Βιολογίας, Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και midia.gr)

Nick Ruello
(Φωτογραφία Will Sullivan)

Ο κανόνας λέει να πετάμε τα μύδια που είναι σπασμένα ή ανοιχτά πριν τα μαγειρέψουμε και τα μύδια που είναι κλειστά αφού τα μαγειρέψουμε. Για τα ανοιχτά δεν γνωρίζω τίποτε περισσότερο αλλά για τα κλειστά μπορώ να σας πω ότι πρόκειται για ένα μαγειρικό μύθο που φαίνεται να άρχισε κάπου στα μέσα της δεκαετίας του 1975 από την αγγλίδα συγγραφέα Jane Grigson που σ΄ένα βιβλίο περί ψαριών σύστηνε να πετιούνται. Ο μύθος εξαπλώθηκε γρήγορα, πιθανότατα επειδή την εποχή εκείνη βρέθηκαν στην Ευρώπη μολυσμένα μύδια. Την κατάσταση έσωσε πριν 20 χρόνια περίπου ο Αυστραλός βιολόγος – ειδικός στα θαλασσινά Nick Ruello ο οποίος μετά από έρευνες και κατανάλωση κλειστών μυδιών από τον ίδιο και τη σύζυγό του κατέληξε ότι τα κλειστά μύδια έχουν τις ίδιες πιθανότητες να είναι επικίνδυνα όσο και τα ανοιχτά. Στο διαδίκτυο πλέον υπάρχουν αρκετά αγγλόφωνα άρθρα περί αυτού, στο δε ελληνικό διαδίκτυο βρήκα μόνον δύο αναφορές, ίσως έχει κι άλλες, μια στο caruzo.gr και μία μάλλον αναδημοσίευση xanthinews.gr. Εγώ πάντως εδώ και χρόνια ΔΕΝ πετώ τα κλειστά μύδια. Σεις πράξτε κατά βούληση. Επιπλέον ο Nick Ruello συνιστά ως μόνο δυνατό μέσο για τον έλεγχο της φρεσκάδας των μυδιών ...τη μύτη μας. Αν τα μύδια έχουν δυσάρεστη οσμή πιθανότατα είναι μπαγιάτικα! Έτσι απλά.

Πώς ανοίγουμε ένα κλειστό μύδι

Η πρώτη φορά στη ζωή μου που είδα να τρώνε ωμά μύδια ήταν πριν πολλά χρόνια ήταν όταν παιδί ακόμη, ήμασταν στο χωριό και ήρθε ένας συνεργάτης του πατέρα μου με μια σακούλα μύδια που είχε μαζέψει. Εκείνα τα χρόνια στα μέρη που ήταν μακριά από τη θάλασσα τα μύδια δεν ήταν και τόσο ευεύρετα (=εύκολο να τα βρεις), νομίζω ότι ούτε καν στις Σέρρες όπου μέναμε πόσο μάλλον στο χωριό. Ο κ. Θεοφίλης λοιπόν, που αργότερα έγινε γνωστός ως λαϊκός ζωγράφος, μας ζήτησε ένα μαχαιράκι και λίγο λεμόνι. Άνοιξε ένα μύδι, του έβαλε λίγο λεμόνι και το έφαγε με απόλαυση. Εμείς, μικροί - μεγάλοι, μείναμε με το στόμα ανοιχτό από την απορία μιας και η μόδα της κατανάλωσης ωμού φαγητού δεν είχε φθάσει ακόμη στις κουζίνες μας. Είδα όμως το μάτι του παππού μου του Φίλιππα (πόντιος από το χωριό Σουρμπασάν στα βουνά του Καυκάσου) να γυαλίζει. Αν και δυσκίνητος λόγω ημιπληγίας πετάχτηκε και ένευσε έντονα ότι θέλει κι αυτός. Ο κ. Θεοφίλης του άνοιξε ένα μύδι που ο παππούς ρούφηξε με μεγάλη ευχαρίστηση. Πώς ήξερε ο Καυκάσιος από τα βουνά του Σουρμπασάν πώς τρώγονται τα ωμά μύδια δεν ξέρω. Ούτε η γιαγιά μου που ήταν από την παραλιακή Οινόη του Πόντου δεν τα έτρωγε. Ξέρω όμως ότι το βράδυ εκείνο ο παππούς το καταευχαριστήθηκε!

Να ανοίξουμε ένα ωμό μύδι δεν είναι και τόσο εύκολο αν δεν ξέρουμε το κόλπο. Μια μέρα που κατά τη συνήθεια μου πήγα αξημέρωτα στη λαϊκή ο μυδάς που ήξερε πόσο μου αρέσουν, μου άνοιξε ένα έτσι για ...πρωινό. Άρπαξα την ευκαιρία να τον ρωτήσω πώς τα ανοίγει έτσι εύκολα και μου εξήγησε: κρατάμε το μύδι με το δείκτη και τον αντίχειρα και πιέζουμε το πάνω κέλυφος προς τα μπροστά. Αυτό γλιστρά ελάχιστα, όσο να μπορέσει να εισχωρήσει ένα λεπτό μαχαιράκι από την κάτω στρογγυλή πλευρά του μυδιού. Σπρώχνουμε το μαχαιράκι προς τα μέσα μέχρι να συναντήσουμε το σημείο που είναι κολλημένο το μύδι σα βεντούζα πάνω στο κέλυφος. Σέρνουμε το μαχαίρι για να κόψουμε το σύνδεσμο του μυδιού με το κέλυφος, πιέζουμε ελαφρά το μαχαίρι σαν να το στρίβουμε και voilà! το μύδι μας είναι πλέον ανοιχτό!

Γενικές οδηγίες μαγειρέματος

Όσο μαλακά και τρυφερά είναι τα ωμά μύδια τόσο σκληρά και λαστιχωτά γίνονται αν παραμαγειρευτούν. Ειλικρινά εκπλήσσομαι όταν διαβάζω συνταγές, ακόμη και από επαγγελματίες σεφ που προτείνουν να τα μαγειρέψουμε για 10’. Υποθέτω δε δοκίμασαν ποτέ τη συνταγή που μας προτείνουν. Τα μύδια κατά τη γνώμη μου και τις δοκιμές μου δε χρειάζονται παραπάνω από 4’ το μέγιστο, αλλά και πάλι αυτό εξαρτάται από τη θερμοκρασία του σκεύους, τη θερμοκρασία και το μέγεθος του μυδιού, ακόμη και την ποσότητα που βάζουμε στην κατσαρόλα.

Επειδή το λαστιχωτό μύδι είναι από τα πιο αηδιαστικά πράγματα που μπορώ να σκεφτώ και για να είμαι σίγουρη ότι δεν θα γίνει κάποιο λάθος προτιμώ σχεδόν σε όλες τις συνταγές να ξεκινώ με το άχνισμα των μυδιών τελείως σκέτων. Έτσι βάζω μια πλατιά και ρηχή κατσαρόλα να κάψει και ρίχνω μέσα λίγα-λίγα τα μύδια, ίσα που να σκεπάζεται ο πάτος σε μια σειρά. Κλείνω το καπάκι και μαγειρεύω όχι παραπάνω από 3’ λαμβάνοντας υπ΄όψιν ότι θα μαγειρευτούν λίγο ακόμη όταν τελικά τα βάλουμε στο φαγητό. Τα κλειστά μύδια αφήστε τα για 1’ ακόμη διότι επειδή είναι κλειστά η θερμότητα δεν έχει προλάβει να εισχωρήσει. Για το λόγο αυτό τα ελέγχω όταν τα βγάζω.

Τα βάζω σ΄ένα μπολ και τα αφήνω στην άκρη. Στην κατσαρόλα που αχνίστηκαν τα μύδια έχουν βγάλει αρκετό νεράκι που μπορεί να νοστιμίσει το φαγητό μας. Το σουρώνω για να καθαρίσει τελείως και το κρατώ. Το ίδιο κάνω και με το επιπλέον νερό που έβγαλαν στο μπολ. Συνεχίζω με όποια συνταγή θέλω να κάνω. Εγώ συνήθως κάνω την εξής πολύπλοκη συνταγή: παίρνω ένα μύδι, ρίχνω χυμό λεμονιού μέσα στο κέλυφος, τσιμπώ την ψίχα με τον τρόπο που θα σας πω παρακάτω και φφφπππ!!! ρουφώ και το λεμόνι! Απόλαυση! Είναι από τα φαγητά που δεν μπορώ να σταματήσω να τρώω!

Αν τα μύδια είναι χωρίς κέλυφος σε σακουλάκι ή ταπεράκι, τα σουρώνω κρατώντας το νερό (το σουρώνω και αυτό και το χρησιμοποιώ στο μαγείρεμα, δεν το πετώ), αφήνω τα μύδια να στραγγίσουν καλά και τα ρίχνω σε καυτό τηγάνι για 2’ μέχρι να δω ότι έχουν χάσει τη σχεδόν διάφανη όψη τους και έχουν αλλάξει χρώμα. Τα βγάζω και τα βάζω σε πιατέλα απλωμένα για να κρυώσουν γρήγορα για να σταματήσει το μαγείρεμά τους από την θερμότητα που ήδη έχουν. Κρατώ το ζουμάκι που έβγαλαν στο τηγάνι και αυτό που στη συνέχεια θα βγάλουν στην πιατέλα για το μαγείρεμα.

Μετά κάνω οποιαδήποτε συνταγή έχω αποφασίσει, όπως π.χ. σάλτσα για το σαχανάκι, ρύζι ή ζυμαρικά και προσθέτω τα μύδια αφού κατεβάσω το φαγητό από τη φωτιά, 1’ πριν σερβίρω. Αν τυχόν δεν σερβίρετε αμέσως, μη ρίχνετε τα μύδια. Αφήστε το φαγητό να γίνει πραγματικά χλιαρό και μετά προσθέστε τα μύδια.

Πώς τρώμε τα μύδια, οέο;;;

Φανταστείτε: μια πιατελάρα με αχνιστά μύδια προσγειώνεται στο τραπέζι σας. Κάπου εκεί πιάνετε το πηρούνι προσπαθώντας να τσιμπήσετε το μύδι, που ίσως είναι ακόμη προσκολημένο ελαφρά στο κέλυφος, ισορροπείτε λίγο, συνήθως δεν είναι και το ειδικό πιρούνι με τα τρία λίγο μυτερά δόντια, καταφέρνετε να το τσιμπήσετε αλλά όλη η σάλτσα μένει το κέλυφος, αν δεν έχει γίνει κανένα μικροατύχημα με κανένα πλιτςςς!!!

ΟΚ, ΟΚ, το ξέρω κανείς μας δεν τρώει τα αχνιστά μύδια με το πιρούνι. Και μπορεί αυτό να είναι μέγα ατόπημα κατά το savoir vivre αλλά είναι ακόμη μεγαλύτερη ιεροσυλία και ύβρις προς το ταπεινό μύδι μας και τη γευστική του σαλτσούλα. Χάνεται όλη η απόλαυση αν επιμένουμε πιρουνικά.

Γι΄αυτό θα πούμε ένα κόλπο που το έμαθα στις Βρυξέλλες και μετά θα σας πω τι να κάνετε για να μην καταλάβουν οι υπόλοιποι πόσα μύδια φάγατε. Μόλις έρθει λοιπόν μπροστά μας η πιατελίτσα ρίχνουμε μια ματιά να δούμε αν κάποιο μύδι ξεγλίστρισε και άφησε το κέλυφος αδειανό. Αν όχι διαλέγουμε ένα μύδι που φαίνεται ότι το εσωτερικό έχει για να τα καλά ξεκολήσσει. Τότε και για μία και μόνη φορά παίρνουμε τη ψίχα με το πιρούνι και την τρώμε. Αφήνουμε κάτω το πιρούνι για άλλες χρήσεις, αν τυχόν το αδειανό κέλυφος έχει μέσα σάλτσα την ρουφάμε κατά πώς θα πούμε παρακάτω και κρατάμε το αδειανό κέλυφος του μυδιού με το δείκτη και τον αντίχειρα. Ανοιγοκλείστε λίγο τα δυο δάχτυλα! Σα μικρή λαβίδα δεν είναι; Ε! μ΄αυτή τη λαβιδούλα θα φάμε τα μύδια μας. Παίρνουμε λοιπόν το ανοιχτό μύδι με το ένα χέρι και με το άλλο τσιμπάμε με το αδειανό κέλυφος-λαβίδα την ψίχα και τσούπ! στο στόμα. Κι αν τυχόν θέλουμε και τη σαλτσούλα (σιγά μη δεν τη θέλαμε!) κατευθύνουμε το άδειο πλέον μύδι προς τα χείλη κι αν είμαστε στο σπίτι και μεταξύ μας ρουφάμε ηδονικά αλλιώς σηκώνουμε ελαφρώς το άδειο μύδι για να κυλήσει η σάλτσα στο στόμα μας. Αλίευσα ένα σχετικό βιντεάκι από το διαδίκτυο μόνον που εκεί δεν έχει σάλτσες και θορυβώδη ρουφήγματα. Εκεί συνήθως αν έχει ζουμάκι το τρώνε σα σούπα με το κουτάλι.

Και πώς κρύβουμε πόσα φάγαμε;

Τα κελύφη των μυδιών τα βάζουμε συνήθως σ΄ένα άδειο πιάτο που είναι πάνω στο τραπέζι για το σκοπό αυτό. Τελικά καταλήγουμε μ΄έναν εντυπωσιακό σωρό άδειων μυδιών μπροστά μας που θα πρέπει κάποια στιγμή κάποιος να αδειάσει. Γι΄αυτό λοιπόν κάνουμε το εξής: τοποθετούμε τα άδεια κελύφη στη σειρά το ένα μέσα στο άλλο σχηματίζοντας κάτι σαν πλεξίδα, όπως φαίνεται στη φωτογραφία. Έτσι ούτε θα χρειαστεί κάποιος να σηκωθεί ούτε, ειδικά αν τρώτε έξω, θα δίνετε στόχο για το πόσα μύδια φάγατε...

Είπαμε, μ΄έπιασε η πολυλογία μου και συνταγή δεν έχει. Το Σάββατο όμως στη λαϊκή σκέφτομαι να πάρω μύδια και να κάνω μια ομελέτα με μύδια. Τα λέμε τότε!

Αν σας αρέσουν οι αναρτήσεις μου, μπορείτε να με γίνεται μέλος στην ομάδα μου στο Facebook με τίτλο “Κολατσιό!!” (κάντε κλικ εδώ για να τη δείτε) ή να με ακολουθήσετε αυτό το ιστολόγιο πατώντας επάνω δεξιά το κουμπάκι που γράφει “Παρακολούθηση”!

Να είστε όλοι καλά και καλά μαγειρέματα!

Αλέκα Νικολαΐδου